Co nam „wadi” w Omanie

Gdy pytaliśmy naszych znajomych z Emiratów, gdzie warto pojechać, wszyscy jak jeden mąż wysyłali nas do Omanu. „You will love it”, powtarzali za każdym razem. I mieli rację. Oman to nasze wielkie odkrycie na Półwyspie Arabskim.

W porównaniu z Emiratami wydał nam się zwyczajny i bezpretensjonalny. Ropa nie tryska tu jak gejzer i pieniądz nie poprzewracał miejscowym w głowach. Mimo że emigracja zarobkowa z Indii, Pakistanu, Afganistanu i Bangladeszu podobnie jak w Emiratach jest ogromna, Omańczyków żadna praca nie hańbi i zatrudniają się we wszystkich zawodach. Wprowadzono nawet zasadę tzw. „omanizacji” zgodnie z którą każda firma musi zatrudniać ponad 50% rodowitych obywateli.
– Bywa przez to ciężko z dyscypliną i motywacją miejscowych – narzeka Mark, Niemiec i menager hotelu w Muskat – Omańczycy wiedzą, że utrzymają posadę niezależnie od tego, jak będą pracować. A nawet jeśli jedna firma ich wyrzuci, z łatwością znajdą za chwilę zatrudnienie w nowej.
Tak czy inaczej w Omanie czujemy się dużo swobodniej, jest na pewno miejscem bardziej przystępnym. I przede wszystkim  idealnym do jazdy bezdrożami i dzikich kempingów. Słowo klucz do poznania kraju brzmi: w a d i.

Wadi to wąska dolina otoczona stromymi skałami, którą płynie stały lub okresowy strumień. Słodka woda w tych suchych i nieurodzajnych stronach jest prawdziwym skarbem a tam, gdzie się pojawi, wyrastają zielone oazy, w których uprawia się przede wszystkim daktyle. Miejscowi rozwinęli też specjalny starożytny system nawadniania w postaci kanałów zwanych falehami. Przez dwa tygodnie jeździmy po górach, palimy ogniska, kąpiemy się w strumykach. Są wadi sławne, opisane w przewodnikach i częściej odwiedzane, ale jest też mnóstwo bezludnych miejscówek, gdzie od dawna nie stanęła ludzka stopa, można rozbić namiot i mieć całą dolinę tylko dla siebie. Jednego sławnego wadi, mimo że jest często zatłoczone, nie wolno jednak ominąć. Nosi swojsko brzmiącą nazwę: Wadi Shab. Po kilkudziesięciominutowym  trekkingu szlak zaczyna prowadzić przez strumień, którym trzeba płynąć, aż dotrze się do wąziutkiego przesmyku skalnego. Żeby się przez niego przecisnąć, należy do połowy zanurzyć głowę, gdyż pod powierzchnią przejście jest odrobinę szersze. Po chwili wynurzamy się w wypełnionej wodą jaskini, z której wspinamy się po wodospadzie na powierzchnię i odpoczywamy na rozgrzanych kamieniach. A z powrotem? Tak samo, przy czym zamiast schodzić po skałach można po prostu odbić się wskoczyć do jaskiniowego jeziorka!