Pożegnanie z Afryką

Mieliśmy grzecznie przezimować na południu Europy a potem przyjechać do Polski. Cóż, kiedy znów tyłki zaswędziały. Miała być Afryka – i jest!
Wszystko za sprawą Sambora, który wybierał się z ekipą motocyklową na objazd Maroka. Najpierw zaproponował, że wracając może zabrać nasze motocykle do Polski, a potem, żebyśmy dołączyli do wycieczki jako wsparcie samochodowe. Stanęło na tym, że Bartek pojechał na motorze, a ja z racji powiększającego się brzucha zostałam kierowcą serwisowo – bagażowego Mitsubichi Delica.

Maroko nas zaskoczyło swoją różnorodnością i możliwościami i na pewno wrócimy tu na dłużej. Są miejsca mocno turystyczne ale bez trudu można też zboczyć z utartych ścieżek. Dziś morze, jutro góry, pojutrze pustynia.  Raz gorąco, raz zimno. Jest i egzotyka, i postkolonialny urok. A zresztą, co tu dużo pisać, popatrzcie sami:

Najpierw z Ceuty w stronę El Jebha, potem skręt na południe, przejazd przez Rif, do Fezu. Pogoda nie rozpieszczała. Zamarzający śnieg z deszczem, zero widoczności. W tym momencie nie żałowałam, że nie zabrałam motoru:

Fez, mimo że deszczowy, zafascynował. Tu mieszczą się słynne barwiarnie skóry. Smród paskudny, a i tak w upale jest ponoć dużo gorzej:

Testujemy marokańską kuchnię. Króluje tadżin, gliniane naczynie, w którym piecze się mięso z warzywami, które smakuje równie dobrze, jak wygląda. Zapijamy to hektolitrami przeraźliwie słodkiej, zielonej herbaty z miętą i całkiem dobrą kawą – klimatyczne kawiarnie nie pozostawiają wątpliwości, że była tu kolonia francuska:

Kolejny etap to przejazd przez Atlas. Jak ktoś się kiedyś zastanawiał, czy afrykańskie dzieci widziały kiedyś śnieg, to tu jest odpowiedź. Na jednej z dróg minął nas nawet przedpotopowy pług śnieżny!

Dosyć tego śniegu, czas zjechać na wydmy Erg Chebbi nieopodal Merzougi:

Potem znów malownicze górskie drogi i wąwozy, choć w wydaniu upalnym i suchym, bliższym tych, które pamiętamy z Omanu:

I wreszcie jazgotliwy, tętniący ulicznym życiem Marakesz, z jego słynnym głównym placem, gdzie handlują wszystkim co tylko możliwe, sztukmistrze maści wszelakiej prześcigają się w wymyślaniu zabaw dla turystów. Główna część placu to setki stoisk z jedzeniem. Knajp multum, ale menu wszędzie takie same.

Krótki przystanek nad Atlantykiem, i ostatni nocleg w ładniutkim, pomalowanym na niebiesko miasteczku Czewczuan: